<< terug naar het In Memoriam overzicht
In Memorial Marakesh “King Kesh” 1992-2010
Onze lieve “King Kesh” is niet meer, donderdag 11 Maart hebben wij noodgedwongen onze Marakesh (Purpur x Sana) moeten laten inslapen. Kesh is 18 jaar geworden, helaas had hij in beide achterbenen spat en had teveel pijn om nog een “oude dag” bij ons te mogen hebben. We hebben van alles geprobeerd maar als het na bijna 3 jaar rust en dokteren alleen maar bergafwaarts gaat weet je eigenlijk in je achterhoofd dat het niet meer beter wordt. Je weet dat het voor hem het beste is, maar de leegte die overblijft is onbeschrijfelijk.
Dat geldt ook voor zijn stalgenoot Sjagal die al 11 jaar 24 uur per dag met hem optrok, ze stonden samen in een loopstal en waren dikke vrienden. Sjagal begrijpt er helemaal niets van, hij heeft Kesh dagenlang geroepen, iets wat dan echt door merg en been gaat. Met Sjagal gaat het nu al iets beter, maar de leegte blijft aanwezig.
Het verhaal hoe Kesh in m’n leven kwam is toch wel bijzonder… Toen wij (fam van Duyvenbode) nog in Klijndijk woonde op Pandarosa Arabians, verkochten wij nog wel eens wat paarden voor andere, zo ook voor fam. Luursema. We kregen vanuit Luursema weer een groepje paarden op stal die we dan gingen doorrijden en waar we een nieuwe eigenaar voor zochten, en onder deze paarden was ook Kesh. Alleen door zijn uiterlijk wilde niemand hem hebben, Kesh was geen schoonheid, hij was met z’n blauwe ogen, grote witte bles en hoge witte benen alles behalve arabisch te noemen! Maar hij was wel zeer braaf ,werkwillig en erg lief.
Ik zat toen in een periode dat ik net mijn 19 jarige (1ste arabier) Ramadan HT (Pentogon x Regona) had moeten laten inslapen, een erg zware tijd aangezien ik Ramadan al vanaf veulen had gehad. Een van mijn dochters Angela was Kesh western gaan bijscholen en ze zei tegen mij : Mam probeer hem eens, hij is zo braaf en lief. En zodoende ben ik er toen op gekropen en er was gelijk een klik van beide kanten. Hij heeft mij geholpen m’n verdriet van Ramadan te verwerken.
Toen Luursema weer langs kwam was de hele groep met paarden verkocht, behalve je raad het al…Kesh. Toen hoorde Luursema dat iedereen hem eigenlijk voorbij liep omdat hij niet zo mooi was, maar dat m’n moeder en Kesh wel erg goed met elkaar konden opschieten. Toen zij Luursema: Nou Lies, dan moet hij maar hier blijven bij jou! En wat heb ik een plezier gehad van dat paard! Vele wedstrijden heb ik met hem gereden en gewonnen! Later is het ook nog een heel goed leerpaard geworden voor mijn huidige vriend Herman en zijn dochtertje Ezra. Hij was een allemansvriend en deed werkelijk geen vlieg kwaad.
Het gemis is groot voor ons allemaal, maar wat hebben we een leuke tijd om over terug te denken. Kesh, die arabier met z’n blauwe ogen, en dat karakter zo apart, bedankt vriend. Bij deze wil ook de familie Luursema bedanken dat ze mij de kans hebben gegeven om met zo’n geweldig paard te kunnen werken en liefhebben.
Lies van de Oever