<< terug naar het In Memoriam overzicht

In Memoriam Insjallah’s Fayoum 1995 – 2014

Vijftien jaar geleden zag ik in Nijkerk een prachtige grote Arabische Volbloed hengst staan. Hij was toen 3 jaar oud en stond te steigeren in zijn kleine box. O, als hij toch eens van mij zou kunnen zijn. Het is een droom. Zou je deze hengst ooit kunnen berijden? Drie jaar later hoorde ik dat de Arabieren fokkerij naar Exloo was verhuisd. Zelf woonde ik ook in het noorden van het land, in Glimmen.

Op een saaie zondagmiddag ging ik even kijken in Exloo en wat schetste mijn verbazing: daar stond mijn droompaard weer! Hij was nota bene te koop! Fayoum had inmiddels wel een blessure opgelopen maar was geheel hersteld… Met Aurid Muskee als ruiter reden ze al M-dressuur.

Ik heb geen moment getwijfeld, Fayoum moest bij mij komen. Fayoum verhuisde van Exloo naar Annen en kreeg een mooie ruime buitenbox. De hele dag kon hij naar alle paarden kijken die aan weerszijden van hem in grote buitenboxen stonden. Jarenlang hebben we een  prachtige tijd hier gehad. Wel was hij inmiddels ruin geworden, zodat hij ook in het weiland kon lopen met andere paarden en heerlijk kon grazen. Samen met een collega die ook een Arabisch Volbloed had, hebben we vele mooie tochten gemaakt door de prachtige bossen van Drenthe. Wat genoten we, de mooiste tijd van mijn leven!

Met de jaren kreeg Fayoum steeds meer last van zijn oude blessure aan zijn rechter achterbeen. Vaak de dierenarts erbij gehaald (voor foto’s etc.), maar pijnstillers waren uiteindelijk de enige therapie. Rond zijn twaalfde levensjaar kon ik hem niet meer berijden. Ik wilde hem beslist geen pijn doen, dus wandelden wij met z’n tweetjes. Hij was zo bijzonder lief en ik kon lezen en schrijven met hem. Vaak als ik in zijn stal kwam, wilde hij “knuffelen”, dan legde hij zijn hoofd op mijn schouder en krabbelde hij met zijn lippen in mijn haar. Zo stonden we minutenlang.
Fayoum kwam overdag altijd buiten en stond ‘s nachts op stal. Iedere dag werd hij goed verzorgd, kreeg een regen-, winter-, vliegen- of eczeemdeken op. De laatste 5 jaar van zijn leven verhuisde hij naar een pensionstal gelegen op 500 meter van mijn huis. Zo kon ik hem nog beter in de gaten houden. Iedere dag was ik bij hem, soms zelfs 2 keer op een dag. Er was geen dag dat hij geen aandacht of zorg kreeg, gedurende de 12 jaar dat hij van mij was. Iedere avond ging ik naar hem toe en verwende hem met roggebrood, zijn lievelingskostje. Langzamerhand kreeg Fayoum meer last van zijn achterbeen.

Zondagmorgen op 26 januari 2014. Hij was gaan liggen in zijn stal. O nee, daar kon hij niet rollen, dus lag hij verkeerd op zijn slechte been. Hij kon niet meer opstaan. Waarschijnlijk was hij de hele nacht al bezig geweest om te proberen op te staan. We hebben hem uit zijn stal getrokken. Steeds nog hinnikend naar zijn trouwe vriendinnetje, die twee waren al 4 jaar onafscheidelijk, ze stonden altijd samen in het land en naast elkaar op stal. Wat we ook probeerden hij had zoveel pijn en was zo uitgeput. Hij kon niet meer opstaan en had de kracht niet meer. De dierenarts had maar één oplossing. Fayoum lijdt nu heel erg. We mogen hem dit niet aandoen. Besloten werd om hem uit zijn lijden te verlossen en hem in te laten slapen. Veel verdriet, maar het kon niet anders. Ik moest afscheid nemen van mijn allerliefste droompaard: Insjallah’s Fayoum.

Fayoum is 18 jaar oud geworden. Dank je wel Fayoum voor alle mooie momenten en herinneringen, die ik samen met jou mocht beleven. Ik zal je nooit vergeten.

Martine van der Hem